بررسی میزان بروز پنومونی بیمارستانی دربیماران بالای ۱۵ سال بستری در بخش مراقبت های ویژه بیمارستان های دانشگاهی سمنان (۱۳۸۱)

سابقه و هدف: پنومونی بیمارستانی عبارت است از عفونت پارانشیم ریه که حداقل48 ساعت بعد از بستری در بیمارستان ایجاد می شود. این عفونت در کل بعد از عفونت ادراری دومین عفونت و در بخش مراقبت های ویژه، شایع ترین عفونت بیمارستانی است. بروز آن 10 تا20 درصد گزارش شده و در افراد با لوله تراشه و تهویه مکانیکی تا80 درصد می رسد. مواد و روش ها: در این مطالعه، 402 بیمار بستری در بخش مراقبت های ویژه داخلی و جراحی بیمارستان های فاطمیه (س) و امداد شهر سمنان مورد بررسی قرارگرفتند. متغیرهای سن، جنس، داشتن کاهش سطح هوشیاری، تهویه مکانیکی، لوله بینی- معدی، جراحی های شکم و قفسه صدری و نام بخش (داخلی یا جراحی) ثبت شد. بیماران روزانه توسط پزشک متخصص ویزیت شدند. معیار بروز پنومونی بیمارستانی، بروز تب بعد از 48 ساعت و سه یافته توأم لکوسیتوز، افزایش ترشحات ریوی و تغییرات گرافی قفسه صدری بوده است. از رگرسیون لجستیک در سطح معنی داری 5% برای تحلیل داده ها استفاده شد. یافته ها: 2/9% (فاصله اطمینان 95%: 0/12- 4/6% ) بیماران، دچار پنومونی بیمارستانی شدند. از میان متغیرهای ذکر شده، بیمارانی که کاهش سطح هوشیاری داشتند 7/2 برابر بیمارانی که کاهش سطح هوشیاری نداشتند، هم چنین بیماران با تهویه مکانیکی 6/7 برابر بیماران بدون تهویه مکانیکی شانس ابتلا به پنومونی را داشتند. سایر متغیرها اثر معنی دار در بروز پنومونی نداشتند. نتیجه گیری: با توجه به این که کاهش سطح هوشیاری و اتصال به لوله تراشه و تهویه مکانیکی خطر بروز پنومونی را بیشتر می کند؛ توجه بیشتر به بیماران در معرض دو عامل فوق ضروری است. هم چنین توصیه می شود، حدالامکان از هر گونه مداخلات غیرضروری در بیماران بخش های مراقبت ویژه اجتناب شود و درصورت نیاز به تهویه مکانیکی، مراقبت و رعایت بهداشت وسایل آن برای کاهش بروز پنومونی الزامی است.